بهـ نامـ خدای علمـ و احساسـ

هنگامی کهـ یکـ جسمـ در کانونـ آینهـ مقعر قرار گیرد،

تصویر آنـ، همـ در بی نهایتـ حقیقی و همـ در بی نهایتـ مجازی تشکیلـ می شود.

البتهـ بی نهایتـ در فیزیکـ  نهایتـ دارد

و پرتوهای موازی در بی نهایتـ بهمـ می رسند.

اینـ تصویر وضوحـ خوبی ندارد اما تشکیلـ می شود.

+++

بهـ قلبمـ بیا.

بهـ قلبی کهـ رویشـ را نقرهـ اندود کردهـ امـ تا در کانونشـ با همـ بهـ بی نهایتـ رسیمـ.

بی نهایتی کهـ نمی دانمـ حقیقی بودنشـ را باور کنمـ یا خیالی بودنشـ را.

در هر صورتـ فرقی نمی کند چونـ اگر بهـ کانونـ قلبمـ بیایی بی نهایتـ مانـ یکی می شود.

اینـ رسیدنـ مهمـ استـ.

دوستـ داشتنـ کانونی یکی از آنـ شرایطی استـ کهـ درکشـ سختـ استـ.

خیلی سختـ؛

چونـ هیچـ کسـ تصویر واضحی از آنـ ندارد.

و فقط شگرفـ آنـ کهـ دو پرتو موازی یکـ دیگر را در می یابند...

بهـ کانونـ قلبمـ بیا!